Gün Ortası. Dünya Telaşındasın. İşler Yoğun. Yarım Kalmış Ne Kadar İş... Var! Sanki Sensiz Yürümüyor Hiçbir Şey. Sanki Sen Olmasan İşler Hep Yarım Kalacak, Belki Hiç Başlamayacak....
Ne Kadar Çok Vazgeçilmezin Var! Ve Ne Kadar da Vazgeçilmezsin.
Oysa Dünya Seni Pek Umursamıyor. Sessizce Akıp Gitmede Uzayda. Telaşlarına İnat, Uzakta Bir Kelebek Yavaş Yavaş Kozasından Çıkmada. Ötelerde Bir İnsan Son Nefesini Vermekte Sessizce… Bir bebek İlk Kez Gülümsemekte Annesine…
Vakit Öğle…
Güneş Göğün En Yüksek Noktasında. Tıpkı Gençliğin Gibi. Şimdi Gün de Bir Delikanlı… Heyecanlı ve Telaşlı… Sanki Hiç Bitmeyecekmiş Gibi, Hiç Akşam Olmayacakmış Gibi…
Güneş Asıl Şimdi Batmaya Başladı. Zirveye Erişen Herkes Gibi O da Alçalmaya Başladı. Akşama Doğru Ağmaya Başladı. Unutma ki, Senin Ömrünün Zevali de Gençliğinde Başlıyor. Bilirsin ki Gün Akşamlıdır; Bilirsin ki Yazın Sonu Hazandır.
Vakit Öğle…
O Kadar Gürültü Var ki Ortalıkta… Kalbinin Sesini Duyamıyorsun Bile. Ruhunun Sonsuza Uzanan Emellerine Kör Olmak Üzeresin. Telaşların Arasından Sıyrıl, Ruhuna Yer Ayır. Ebedi Sükunete Hazırla Kendini. Kalbini Sonsuzluğa Bitiştir.
Alnını Secdeye Değdir....