Almanyadan yazdigimdan dolayi türk alfabesi kullanamiyorum.Bir insanin kendisini tanimasi duruma göre degisir. Hani yetenek sinirlarimizi zorlamadikca, nereden bilirizki? Bazi insanda kendisini sorgulayarak kendisini tanir. Hani yillardir o ezberle-
digim tezleri, cümleleri, bana suanki görüntümü veren bütün aliskanliklarimi vesaire sorgulayarak...
Benim inandigim bir cümlede budur: insan hatalarindan ögrenerek yol alabilir.

Gerci sizin vermis oldugunuz misale uymadi benim bu yazdiklarim, ama ben bu kendini bilme ve tanima sürecinden insanin kolayca gecemedigine inandigimdan dolayi eklemek istedim bunlari.
Bir konuyu tartisdigim bir insanda dikkat ettigim bir husustur bu: sahis kendisini sorgulamismi, yoksa kendisine bu argümanlar ezbettirilmismi?

Kendini bilen bir insan, öleceginide bilerek yasayan insandir. Ohalde kendini bilen insanin her an gözünde ölüm olmasi gerekmezmi??? Amacini bilen insan yalan konusabilir, fakat kendini bilen insan yalan konusabilirmi? Kendini bilen insan, büyük olanin Cenabi Allah oldugunu, kibirin ise faydasiz oldugunu bilmezmi?
Kendini bilen insan Allahtan baskasindan korkabilirmi?
Insanoglunun cogunlugunun ise icerisinde "Aman basima birsey gelmesin, aman yere düsmeyeyim" korkusu tasidigina inaniyorum. Bundan dolayida yatirimimiz maddiyata olmuyormu? Bizim asil mezarlarimiz o bankalardaki paramiz degilmi? Demek istedigim, biz daha cok yere düsmekten korkuyoruz, Allahtan degil, bundan dolayida bir sürü güvenliklere basvuruyoruz, para gibi. Halbuki istemesekde yere düsecegiz, hemde yerin dibine.Bende dahil bizlerin kendimizi bilmedigimize, ve bununda hayatimizin akisini sorgulamaktan gectigine inaniyorum.
Saygilarimla